Het is vrede toch? gisteren nog een gisteren van 77 jaar maar wie kijkt om te zien en luistert om te horen, weet niets is minder waar
Jij en ik zijn zo bedreven in het ogen sluiten want in ons vrije leven komt het nooit goed uit – en slaan wij graag de ogen neer we staren naar de grond waarop ook hij ooit stond en zij en ieder die zij liefhad waarop ook hij de dood vond omdat hij een ander geloof had omdat zij een ander hoofd had een andere kleur een andere deur een andere grens
Mens, wees niet naïef de wereld is rauw en explosief
Het is vrede toch?
gisteren nog hoe anders is het heden hoe gelijk aan het verleden voor de hen van toen was gisteren vandaag
Jij en ik zijn zo gewend aan het ogen sluiten door de welvaart verwend houden wij de boze wereld buiten slaan wij zo graag de ogen neer maar niet vandaag morgen weer? Nee wegkijken kan al lang niet meer
Diezelfde welvaart slingert de totale geschiedenis via satelliet en glasvezel dwars door geavanceerde ruiten van het ultra dunne led aan de wand van de mobiele eenheid in ons hand zo dendert die wereld buiten door schermen overal alsof jij wat is geweest nu zelf beleeft alsof het bloed van daar aan jouw vrije handen kleeft
Als een op hol geslagen stier zo raast het dol gedraaide oorlogsminnen opgejaagd en buiten zinnen onze veilige haven binnen
Onze wens is zonder grens de wereld all inclusief Mens,wees niet naïef
Het is vrede toch? ja, gisteren nog we slaan zo graag de ogen neer maar niet vandaag het kan niet meer
We moeten kijken
Kijk naar hen de hen van toen die sliepen in barakken die hielpen onderduiken die traden in verzet die niet wilden vechten, maar moesten en als de slechten werden weggezet
Kijk naar hen de hen van nu die schuilen in de kelders die vluchten naar het elders bepakt met niets dan vlees en bloed uit de moederschoot van het vaderland één op de arm drie aan de hand een vierde die blijft in het oog van de dood
Kijk naar hen de hen van daar die kruipen door de straten die niet meer kunnen praten door ingedikte tranen en verstikte kelen omdat ze moeten verlaten wat de vijand eist en weigert met ze te delen één voor allen ieder voor zich een ander die blijft op de dodenlijst
Kijk naar hen de hen van hier die anders vinden zelfs al zoek jij ze niet kijk naar wat ons kan verbinden voorbij de verschillen die je ziet
Kijk naar hen die naast je wonen zelfs al tonen ze je niet Kijk naar wat er in hen schuilgaat voorbij hun woede en verdriet
Kijk naar hen van toen en nu nooit meer verborgen
Het was vrede toch?
gisteren nog als niet vandaag dan morgen?
Misschien
Als we weer leren kijken elkaar in de ziel te zien dwars door plaats en tijd als we de wereld werkelijk omarmen in alle diversiteit in alles inclusief pas dan kunnen we écht leren voelen
Mens, ik heb je lief!
Mieke de Beer-Koomen
Dichter van Medemblik
