De gom had er wel zin in, en daar begreep ik persoonlijk helemaal niets van. Want de joviale, vlotte en vrolijke vent had een bruid die in plaats van botox beter purschuim kon gebruiken, of een strijkbout, maar vooral haar stem was verschrikkelijk. Ik vond dat ze meteen al zeurde. Niet een houding van wat een leuke dag, mooi weer en we gaan fijn trouwen, maar meer van je das zit scheef, waarom heeft niemand dat gezegd en vooral zo wil ik het niet. En dat alles op een dreinerig kinderachtig toontje.
Vreemd genoeg lijken de mensen eromheen daar meteen al minder naar te luisteren. Er schakelt zich in je hoofd iets uit, of juist aan. Zodat je oren registeren dat zij iets zegt en dan automatisch het volume dempen. Het komt niet echt door, snap je.
Maar goed, schitterend weer en we zouden foto’s maken in de duinen bij Hargen. Bij het uitstappen klonk het dan ook meteen weer: nou heb ik allemaal zand in mijn schoenen, weetje dat het schuurt? Echt, ik vecht, ik knok, ik kijk naar de horizon en zing een liedje in mijzelf, want er zijn duizend verkeerde zinnen die ik wil zeggen. Weet je, ik vraag mij bijvoorbeeld meteen af hoe lang dat zand al in haar keel zit. Toch gaan we door, kleedje in het zand op de duin, fotograaf rent erom heen en maar knippen.
Zo fotografeer je toch tegen de zon in???? Niemand geeft antwoord. Bekende fotograaf van me dus we werken in rap tempo het gebruikelijke ritueel af. Zoenen, samen naast het paard, bruid op het paard. Als hij mij er maar niet af gooit?? Samen in de koets achteruit kijken enzovoort, enzovoort. Mooi shoot, klaar. Bruidspaar in de koets, fotograaf in de auto en de stand-by juf voor de klusjes die dag ruimt de spullen op en schudt het picknick kleed uit. En dan krijgt de dag een hele andere richting. Plots roept de stand-by juf dat zij haar contactlens nu net verliest. In het zand, op een duin, na het uitkloppen van een kleedje, een contactlens. Dan moeten we allemaal even zoeken.
Tuurlijk, kruip jij ff tussen het helmgras door het zand. Opeens hoor ik mijzelf zingen: ik zoek mijn lens, ik zoek mijn lens, und so weiter. Maar het bruidspaar inclusief stand-by juf begonnen te zoeken. Waar klopte je dat kleedje precies uit??? Wel een hele vervelende hardewind. Ik probeer nog even voorzichtig te vertellen dat dit toch wel een gigantische opgave is, een doorzichtige contactlens, hij is toch doorzichtig he? Hij was doorzichtig met een blauw tintje want dan kwam het blauwe van haar ogen mooier uit. Ik kijk die fotograaf eens aan en die kijkt terug.
Nou lekker. Ik was echt stomverbaasd, lamgeslagen en totaal flabbergasted, ze bleven zoeken en zelfs een beetje zand harken met voet of hand of ie daar misschien onder lag. ‘Heb ik net een nieuwe telefoon’, zeg ik tegen de fotograaf. ‘Op die oude zat nog die vind app.’ ‘Vind app? Wat is dat?’ ‘Nou, daar zoeken wij thuis altijd de spelden mee uit de hooiberg.’
Fotograaf glimlacht. ‘Nee, niet lachen, je maakt een foto van de ondergrond, die moet wel uit één geheel bestaan. Gras, steen of zand. Dan scan je met die telefoon de grond en als er een vreemd voorwerp ligt geeft ie dat aan. Dat kan je instellen, met een pictootje op je beeldscherm of met een piepje. Jaaaaaa, wij laten die spelden nooit liggen.’ Staat plotseling de bruid naast me op haar telefoon te swipen: Is dat bij apple of in de playstore? Fotograaf pakt koffer in brengt die naar de auto. Effies uit het lood, stotter ik dat het een grapje was.
Allen in de koets richting kerk Schoorl. Die fotoos kunnen nooit mooi zijn zo tegen de zon in. Lukt het jouw straks wel die ringen aan te geven met één lens? Dure dag voor je. ‘Nou, heel duur zijn ze niet, het zijn week lenzen, dus eigenlijk weg gooi lenzen.’ Echt, ik vecht, ik knok, ik kijk naar de horizon en zing een liedje in mijzelf, want er zijn duizend verkeerde zinnen die ik wil zeggen. Ik zoek mijn lens, ik zoek mijn lens, ik zoek mijn lens, neurie ik dan maar.
Boekje is te bestellen via montevisser.com
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
