Toen ik een keer te gast was bij een musicaluitvoering van een basisschool stond ik al snel tussen pakweg 25 ouders. De meeste waren moeders en twee koppen kleiner dan ik. Logischerwijs ging ik dan ook een beetje achteraan staan, keek ik mooi over al die koppies heen, ik had prachtig uitzicht op het toneel. Dat was echter pure schijn, want toen die uitvoering begon gingen er 25 handen omhoog met daar in een mobieltje en die gingen de hele uitvoering ook niet meer naar beneden. Ten koste van mijn beeld brachten zij alles in beeld.
Met dit in gedachten begrijp je best wel dat het 25 jaar geleden iets anders toeging op trouwdagen. In de meeste gevallen was er een fotograaf en een enkel hobbyfamilielid maakte ook nog wat foto’s of soms zelfs video-opnamen. Mobieltjes waren toen gewoon nog om te bellen en rinkelden. Voordat je kon praten was er een IKEA-handleiding noodzakelijk. Zo van trek aan het knopje links bovenop om de antenne uit te schuiven en te activeren. Duw je nagel aan de binnenzijde in het midden en klap het mondstuk naar beneden. De telefoon is nu klaar voor gebruik.
Daarna kregen wij allemaal de smartphones en ik, ik kreeg Tante. Als we arriveren met de koets voor het huis van het bruidspaar start ze haar relaas. ‘Krijg de kolere wat mooi jongen’, zegt ze. Ik ga een beetje rechtop staan, strijk mijn stropdas netjes en zeg: ‘Dank je, maar wat vind je van mijn paarden?’ Gierend stond ze met x-benen een beetje voor over gebogen. ‘Tegen het piesen’, riep ze. ‘Ik ben de moeder, maar zeg maar Tante.’ Tante was een Amsterdamse en bloedtrots dat haar kind ging trouwen. Vanaf dat moment kreeg voor mij het woord ‘tante’ inhoud, alles was namelijk té aan Tante. Haar rok was té kort, haar lippen té rood, haar jurkje té klein, haar haar was té veel en vooral té blond en haar smartphone was té moeilijk. Kortom Tante was te veel aanwezig, maar ook eigenlijk wel TE leuk.
‘Gotsammebeware wat een acchenebbesding, nou is ie weer zwart. Weet je hoe duur zo’n ding kost? Moet ik nou van boven naar beneden of van links naar rechts sijpen.’ Het had echter totaal geen nut om te sijpen (lees swipen), want hij stond uit. Een handige neef startte hem weer op, zette de instelling op vol aan en Tante kon foto’s maken. En dat deed Tante vol overgave. Bruidspaar voor de deur, Tante klikte. Bruidspaar in de koets, Tante klikte. En telkens precies hetzelfde ritueel. Twee handen omhoog met de mobiel, dan met de rechterhand het handtasje aan de linkerarm een beetje omhoogschuiven, één oog dicht en met rechterwijsvinger het trillende mobieltje aanraken. Maar ook haar opstelling was opvallend. Steeds weer precies tussen bruidspaar en fotograaf in. Natuurlijk vroeg de fotograaf op een gegeven ogenblik aan Tante om daar even om te denken. ‘Neem me niet kwalijk, ik ben bloedtrots en bloednerveus, je trouwt toch maar één keer he? Ja, zelf ben ik drie keer getrouwd, de laatste keer hebben we een heel groot feest gegeven. Ja, het ken toch de laatste keer wel weesse.’ Die opmerking bleef even hangen en moest ik echt even over nadenken. Nadat ik met de koets was vertrokken heb ik begrepen dat Tante, met behulp van neef, met tranen in haar ogen naar 38 selfies heeft staan kijken.
Eenmaal voor het gemeentehuis kwamen wij Tante weer tegen. Ze had daar voor de deur inmiddels al 65 gasten inclusief nieuwsgierige passanten omstandig uitgelegd dat ze die ochtend alleen maar haar ijgge had gekiekt. Tijd voor meer actie. Tijd voor veel meer TE. De koets stond nog niet stil of Tante trok het deurtje open. ‘Moet je luisteren wat mijn nou gebeurt vanochtend.’ Gierend van het lachen vertelt ze haar blooper. Iedereen gaf haar het podium en alle tijd om haar verhaal te doen. Natuurlijk moest ze wat nieuwe foto’s maken en het ritueel begon weer opnieuw. De fotograaf gaf haar die ruimte. Toen de klok té laat wees nam de fotograaf de regie weer over en verzocht Tante aan de kant te gaan en hem weer even ruimte te gunnen voor zijn werk. Natuurlijk wilde ze dat, maar deed dat in stapjes. Stapje té kort, nog een stapje achteruit. Ik zie de fotograaf kijken en wil Tante vanaf de bok met zweep even op haar schouder tikken. Ik dacht ik trek haar aandacht en vraag gewoon wat anders, waar ze woont of zo. Om haar even af te leiden. Mijn zweep tikt haar schouder, paard beweegt zijn hoofd, trekt aan het leidsel, beweegt dus mijn hand en daar ligt de pruik van Tante op straat. De stilte doorbrak Tante zelf. Gierend van het lachen stond ze een beetje gebukt met x-benen en riep ze: ‘Ik pies in mijn broek van het lachen, schuift dat ding zo van mijn harses. Als ik zo die foto’s van me ijge vanmorguh had genomen hat ik me ijge niet eens herkend.’ Echt Tante was Te. Véél té leuk.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
