SPANBROEK – In het weekend van 25 juni reed het ‘Bloid Menteam’ van Monte Visser een samengestelde wedstrijd in Gaasterland (Friesland). Als je die hoek van Friesland in rijdt met duizenden bruggetjes die voor elk drijvend voorwerp open gaan ben je de twee bruggen van de Afsluitdijk al vlot vergeten.
‘Vrijdag reden wij een zeer matige dressuur. Eerlijk gezegd hebben wij de dressuur al niet echt voor elkaar en het soppige weilandje als menbaan hielp niet echt mee een knappe proef neer te leggen. Opvallend genoeg waren de juryleden het onafhankelijk van elkaar totaal niet eens gezien het grote verschil in waardering voor ons optreden. Maar nogmaals wij vonden het zelf ook een matige prestatie. Wij stonden dag 1 dan ook helemaal onderop de lijst met een GIGA-groot gat aan punten met de andere deelnemers en zeker de nummer!’ vertelt Monte over de verreden wedstrijd in Gaasterland.
Tekst gaat door onder de foto’s
‘Dan is er maar één opdracht voor de rest van de wedstrijd, gas geven en scherp rijden. Voor de marathon van zaterdag gingen we tijdens het verkennen nog maar eens op zoek naar kortere routes, desnoods met kortere wendingen, wel met gevaar op vastrijden. Maar goed de terug te verdienen tijd moet ergens worden verdiend. Je kunt natuurlijk verkennen, plannen en een strategie maken maar het moet in de wedstrijd zelf allemaal nog maar lukken. Toch, dat deed het. Vanaf hindernis 1 reden wij ons zelf heel mooi de wedstrijd in en realiseerden schitterende tijden. Op hindernis 2 en 6 zelfs de snelste tijden van de dag. De paarden lieten zich haarscherp sturen door de menner die samen met de navigator de route goed wist te nemen. Kortom het gat met nummer 1 op de lijst was flink dichtgereden want we stonden nummer 2 na dag 1.’ gaat Monte Visser verder.
‘De vaardigheid op zondag is altijd al de gebruikelijke scherprechter en was deze wedstrijd zeker voor ons belangrijk,’ aldus Monte Visser na afloop van de wedstrijd in Gaasterland. ‘Nummer 3 op het standenbord namen wij toch al niet al te serieus en voorbij nummer 1 komen was het doel. De route door de poortjes is voor iedereen hetzelfde. Er vallen dus punten te verdienen door de balletjes te laten liggen, een hoog tempo te realiseren en kort te wenden. Dus dan kom je ergens tussen rijden met lef, maar niet je verstand verliezen. Want een plaats inleveren was uiteraard een NoGo. Het werd een vaardigheid uit het boekje, wat zeg ik uit de menbijbel voor gevorderden, grote wereldpro’s en de goden. Magistraal lieten de paarden zich op mooie snelheid door de poortjes mennen, accepteerden de hele korte wendingen en vooral het achterlijke aanmoedigen van de baas. Oortjes naar voren, blik op het volgende poortje en gaan voor die man. Ruim binnen de door iedereen overschreden tijd en met slechts 1, lees één balletje was het een prestatie op zich. En toch was het niet genoeg om het gat met nummer 1 dicht te rijden. Oh, scheelde het nog veel? NEE, nee, nee, het scheelde minder dan één seconde. Maar zo is het spelletje.’
Tekst loopt door onder de foto’s
Wel een wedstrijd die een heel voldaan gevoel geeft en waarin het spelletje weer zijn charme toonde en ons team zijn vechtlust. Het is pas ten einde na het laatste signaal. Nooit opgeven, nooit accepteren, niet alleen maar voor de gezelligheid, maar vechten en knokken voor een beter resultaat.
