MEDEMBLIK – Officieel is hij al uit dienst, maar de Medemblikker havens zijn voor René Waldram een tweede thuis. Hij is vergroeid met het water waarover hij zelfs leerde lopen. Menig inwoner én toerist kent hem van zijn rode overall en relaxte gemoed. Hij zwaait af, maar zal nog regelmatig in de stadshavens te vinden zijn. Het bloed stroomt waar het niet gaan kan, en water ook.
Een interview van Mieke Koomen
Eind december vorig jaar werd hij afgekeurd. Helaas. René (56) was vast van plan om tot ver na de pensioengerechtigde leeftijd havenmeester te blijven. Voor hem was het geen baan, het was zijn lust en zijn leven. “Ik ben nog nooit een dag naar mijn werk geweest, ik ging naar mijn hobby”, vertelt René. Het was een way of life. Met dagen van 12 uur in de zomer en meer vrije tijd in de winter Maar ook dan zocht hij het water op. In de buurt of in Portugal.
Interview gaat verder onder de foto
Thuis op vakantie
Buiten zijn, dat was een van de privileges van zijn vak. En de omgang met de gasten, die meestal in vakantiestemming waren. “Voor mij was het de sport om mensen het gevoel te geven dat ze thuiskomen, ook voor de mensen met een vaste ligplaats. In de haven is de sfeer altijd goed. Soms iets té goed. Als ik voor in de haven begon, dan kon ik aan het eind van de haven dronken zijn. Zo vaak werd mij een gezellig borreltje aangeboden. Maar daar deed ik nooit aan mee hoor, ik moet wel scherp blijven.”
Havenpsycholoog
Het geeft aan hoe de sfeer in de haven is. Een eigen wereld binnen Medemblik. Daar waar René de ligplaatsen regelde, het onderhoud van kade, het havenkantoor & de brug-/sluisbediening verzorgde en ook ‘havenpsycholoog’ was. “Ik kreeg soms hele levensverhalen te horen, leuke dingen, maar ook de minder leuke verhalen. Mensen waren blij hun hart even bij me te kunnen luchten. Dat is niet erg, maar moet je wel aankunnen. Ik luister graag en zet het ook direct weer van me af. Ben toch een nuchtere Westfries.”
Gasten stelden soms de gekste vragen. In de tijd dat de winkels op zondag nog gesloten waren, hadden ze wel eens iets hard nodig. Een speen voor de huilende baby bijvoorbeeld of luiers. Dan kende ik altijd wel iemand die ik kon bellen om dit voor ze op te lossen.”
Over water lopen
Iedereen in de buurt kent René, dat scheelt. De havenmeester was onderdeel van het straatbeeld, of in dit geval het waterbeeld. De man die over het water kon lopen. Hoe deed hij dat toch? “Dat is mijn geheim”, grijnst René om vervolgens te verklappen dat hij de boten in de haven langsging op een vlotje met een buitenboordmotor. Vanaf de kade zag je het vlotje niet. Dat gaf wel een legendarisch beeld. Langs de kade en over water, René zag je overal. In zijn rode overall. Die hij vier jaar geleden in de wilgen hing; het zware onderhoud lukte niet meer. “Als ik die overall aantrek laat ik me toch weer verleiden tot klussen, mensen verwachten dat dan ook.”
Interview gaat verder onder de foto
Eigen toko
In de 35 jaar dat hij dit werk deed, veranderde veel. Het havenkantoor professionaliseerde en digitaliseerde en doordat hij het onderhoud moest afstoten veranderde ook zijn eigen rol. Zo stond hij een tijdlang in de watersportwinkel van Stadshavens in de Pekelharinghaven. Daarna werd een samenwerking aangegaan met de Sail Shop Medemblik, waardoor de werkzaamheden werden gecombineerd met het havenkantoor in de Pekelharinghaven. “Ik vond dat heel leuk. Beetje studderen in mijn eigen toko. Voorheen voelde het havenkantoor als mijn eigen toko, toen stond er alleen nog een bureautje voor havenmeester en brugwachter. Nu is er plaats voor veel meer medewerkers.”
Gekkenhuis of stilte
Ook de drukte met bootjes verplaatste zich. De stadshavens gingen van reishaven naar commerciële haven. “Vroeger had je de Spa Regatta vanuit de binnenhaven. Dan voer ik met de havenboot tussen de zeilboten door en sleepte ik met een touw de kleine bootjes achter me aan. Toen de watersportwedstrijden naar het Regatta Center verplaatsten, ging het hier van een gekkenhuis naar doodse stilte. Maar die stilte maakte plaats voor meer passanten die in de stadshavens rustig kunnen recreëren. Zij brengen die gezellige vakantiesfeer naar de binnenstad.”
Grote kennis
De laatste twee jaar zat René vooral op kantoor en bouwde hij langzaam af. Hij vond het moeilijk dat hij niet meer zoveel buiten zichtbaar kon zijn, dichtbij de bootjes. “We hebben een wereldteam met korte lijnen en een prima verstandshouding. Onze nieuwe directeur Jeroen Slagter heeft me goed gesteund bij de beslissing om te stoppen, maar laat me ook niet helemaal gaan.”
Jeroen: “René heeft zo veel kennis, die is van grote waarde. We vinden het heel prettig dat hij op de achtergrond aanwezig blijft. Nu met meer tijd om andere havens te bezoeken en daar ideeën op te doen. Daar had hij voorheen echt geen gelegenheid voor, maar is voor de ontwikkeling van de havens heel belangrijk.”
Internationale waardering
Het afscheid van René sloeg via de media in als een bom. Vanuit allerlei hoeken werd waardering geuit voor zijn jarenlange inzet voor de Stadshavens. Zelf de Duitse media benaderden hem. “Dat ontroert je wel ja”, vertelt de bescheiden René die de enorm hoos van aandacht niet zag aankomen.
Zonder zomerdrukte, wat de toekomst hem zal brengen?
“Ik blijf hier regelmatig komen, het is echt een tweede thuis, maar kan nu helemaal zelf kiezen wanneer en hoelang. Mijn eerste thuis is in Wognum waar ik woon met mijn vrouw Annemieke en haar zoon. Fijn om meer tijd met hen door te brengen. In mijn vrije tijd knutsel en lees ik graag en doe ik aan modelbouw. Stukje bij beetje ga ik ontdekken wat ik wel en niet wil doen. Zonder de druk van zomerse havendrukte. Dat is mooi, maar ik ga de reuring ook ontzettend missen. Daarom blijf ik het water opzoeken, altijd“
Wij zullen hem heel erg missen. Nog heel veel levensplezier René