MEDEMBLIK – “Het was zeker onverwachts dat Henriette vorige week aankondigde na 17 jaar het Bakkerijmuseum te verlaten. Ze heeft een nieuwe uitdaging gevonden en de Hoornse bibliotheek zal zeker een gouden kracht aan haar gaan hebben. Gelukkig gaf ze er meteen bij aan dat het zeker niet aan het Bakkerijmuseum lag, maar dat er een gouden kans voorbij kwam en ze het met de afronding van veel grote projecten bij het Bakkerijmuseum ook wel een geschikt moment vond,” zegt Jacco Spil, directeur van het Bakkerijmuseum in Medemblik op het plotselinge vertrek van Henriëtte Roskam bij het museum.
Lees ook: 17 jaar lang werkte Henriëtte Roskam met hart en ziel voor het Bakkerijmuseum
Over het vertrek van Henriëtte kan Jacco Spil kort zijn: “het is voor het museum een aderlating. Zelf omschreef ik Henriette altijd als min rechterhand en voor mij voelt het alsof die arm nu geamputeerd is. Van de andere kant zei mijn moeder altijd, en wij hadden dat als directie als credo overgenomen, ‘als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij’.
Veel meegemaakt
“Met 17 jaar intensieve betrokkenheid bij het Bakkerijmuseum hebben we veel meegemaakt,” vertelt Jacco Spil verder. “Na onze verhuizing naar het huidige pand op de Nieuwstraat in 1989 waren we flink gegroeid en van een hobby verworden tot een geregistreerd middelgroot museum. De eeuwwisseling kwam en er was de noodzaak om iemand in dienst te noemen die in het groeiproces, in de stukken heette dat professionalisering, kon mee helpen begeleiden. In eerste instantie hadden we daarvoor een jaar lang een manager vanuit de museumwereld. Dat was een goed leermoment want dat paste duidelijk niet goed bij onze organisatie met heel veel vrijwilligers en toch ook al een eigen cultuur van rustig aan doorgroeien.“
In 2005 kwam de zus van Jacco met het idee om Henriette, een van haar vriendinnen, te vragen. Henriette kwam uit de reisbranche en had geen ervaring in de museale wereld. Ze kwam waarschijnlijk ook wel het idee dat het een leuk baantje was voor tijdelijk.
Geen subsidie en bijna onvindbaar
In die tijd ontving het museum geen subsidie en wisten de fondsen het museum nog (bijna) niet te vinden. “Het lijkt mij dat je moet wennen als je vanuit de commerciële wereld in een situatie komt waarin winst maken een utopie is en er allerlei taken zijn die veel tijd en geld kosten maar niks opbrengen. Er ging ook nog veel privégeld in van de oprichters om de boel maar financieel draaiend te houden. Maar Henriette leek zich meteen als ene vis in het water te voelen. IJverig werden ideeën door haar uitgewerkt en ze had als snel een uitstekende band met de vrijwilligers. Dat is tot op de laatste dag zo gebleven.“
Als snel bleek ook dat Henriëtte en het museum elkaar prima aanvulde. Vanaf 2008 kwam zo de eerste structurele ondersteuning vanuit de gemeente. Weliswaar nog zeer bescheiden maar het eerste schaap was over de dam en kon het museum voorzichtig beginnen met plannen maken voor de toekomst.
Nooit ruzie
“Met het terugtreden van mijn moeder als directeur na 30 jaar werd aan mij de vraag gesteld of ik het over wilde nemen. Dat heb ik alleen gedaan onder voorwaarde dat ik dan samen met Henriette de directie zou gaan vormen. Zo kwamen we in 2012 ook formeel samen aan het roer te staan. En als groeiende organisatie waren er zeker ook woelige baren, ja soms zelfs hevige stormen. Er kwam een groot depot en door de steun van twee particulieren kon het pand op Nieuwstraat 6 er bij worden gekocht.” Het museum kreeg steun van de Bankgiroloterij en de gemeente en nog meer fondsen zagen dat het goed was en kon het museum beginnen met de verbouwingsplannen. “Dat was helemaal een grote uitdaging, zeker ook omdat het op de werkvloer niet altijd liep zoals we hoopten. Mijn moeder kreeg Alzheimer en mijn vader werd mantelzorger. De overgang naar waar we nu staan was er wel eentje met hobbels en soms verzuchtte Henriette wel eens of het wel goed zou komen. Maar als de nood het hoogst was kwam er weer een redding. En zo hebben we samen iets heel moois opgebouwd waar alle betrokken, en zeker ook Henriette, apetrots op zijn. Ik ben zelf ook trots op Henriette en onze samenwerking. We werden wel eens aangezien als getrouwd stel, maar dat klopte niet; we hadden nooit ruzie.“
Vertrek heel jammer
“Henriette gaf aan dat juist nu we heel veel zaken gerealiseerd hebben het een goed moment was om een nieuw avontuur te beginnen. Voor het museum en voor mij is dat natuurlijk heel jammer, maar ik gun haar het allerbeste. Henriette duikt nu de boeken in en wij hebben grote schoenen om op te vullen,” besluit Jacco Spil
