Het traditionele koetsenwerk vraagt wel eens om wat handwerk. In dit geval was ik op zoek naar wat borderrandjes. Voor langs de kussens van een koets. Op internet is ruiken, voelen en proeven niet mogelijk; ik wilde het even in mijn handen hebben. En zo kwam ik na een speurtocht terecht in een handwerkwinkel. De etalage verklapte meteen al, hier komen mensen die borduren, hier komen de doordewolgeverfde breisters, haaksters en naaisters. Dit moet lukken. Natuurlijk had ik een stukje van de oude bekleding mee en na mijn goedemiddag en een knikje naar de vrouw leg ik dat op de toonbank en vraag of ze iets heeft wat daar sterk op lijkt. Ik strijk het glad, kijk op en sta tegenover een dame die staat te huilen. Over beide wangen lopen tranen. Kijk, dat is volledig nieuw voor mij.
Huilende vrouwen weet ik best wat van, maar het is nooit goed. Tranen van ontroering tijdens het koetsenwerk, tranen van geluk als ik een cadeau geef of iets liefs doe en zelfs tranen van het lachen ken ik. Maar ik had niets gedaan om één van die emoties hier los te maken. Gek genoeg zou ik in veel gevallen iets gezegd hebben zoals: ‘Ja, het ziet er ook niet uit, dat bordertje, ik moest er ook al om huilen.’ Maar dit was echt, eventjes totaal onverklaarbaar. Mijn hersens werken op volle toeren, hoe, wat en waar? Dan veegt ze die tranen een beetje weg en vraagt of ik Monte Visser ben. Nog erger, ik moet nog dieper en sneller denken, wie, waarom en hoeveel? Ik??
Als ze dan, tot mijn grote opluchting, begint uit te leggen dat haar man een paar jaar geleden overleden is en ik hem met de rouwkoets heb weggebracht, komen er twee andere dames binnen. Hallo, hallo, hallo, en ik stap aan de kant en zeg dat ze even voor mogen. Een klosje garen van een paar euro en ze gaan weer. Ik denk nog: hier draai je toch geen winkel op, maar luister verder naar de toonbankdame. Ze vond het toen heel indrukwekkend dat ik haar man reed en het zo goed geregeld had door haar zoons de kist te laten laden en lossen en ze naast de koets liet lopen. ‘Mijn man was dood, maar het familiegevoel was heel erg sterk toen. Eén groot compliment dus.’ Ze stopte met huilen, had wat meters sierrandjes voor me en ik vertrek met de belofte nog eens terug te komen in haar winkel.
Buiten staan aan de overzijde de twee dames van het klosje garen. Ik stap groetend in mijn auto en net als ik weg wil rijden stopt er een auto schuin voor me. Een lampenkar! Eén agent komt naar mijn raampje en vraagt om rij- en kentekenbewijs, de ander loopt de winkel in. Toen ging het allemaal weer vrij vlot, agent komt met winkeldame buiten en die legt uit dat ik klant was. De agenten hadden een melding gehad van twee dames dat er een vreemd manspersoon in een naaiwinkeltje stond, wat heeft die daar nou te zoeken, terwijl de dame stond te huilen. En zij moesten weer snel de winkel uit van hem. Moord en doodslag, meenden zij. Huilende vrouwen? Nooit goed.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel moederdag of vaderdag cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
