Wij mensen zijn bang voor verandering, want besluiten we in een geval anders dan gewend, dan kunnen we niet inschatten waar we uitkomen. Vaak kiezen we ervoor om de oude pijn nogmaals te door te maken. Vaak met andere personen, andere regels en op een andere plekken. Steeds wegrennend van een stukje onbenut potentieel in onszelf, een deeltje waar zoveel angst op zit. De uitkomst is dan teleurstellend steeds hetzelfde. Maar waarom kies je er dan toch elke keer weer voor. Volgens mij omdat je deze pijn kent, je kunt het aan en hoe gek het ook klinkt, het voelt comfortabel.
Pas als jij besluit om iets aan je eigen gedrag te veranderen dan krijg je een andere uitkomst. Dan vertel je jouw medewerkers wat je fijn vindt, betrek je ze bij het maken van plannen en durf je het aan om buiten je eigen strak omheinde lijnen te kleuren. Natuurlijk is het zo dat borging noodzakelijk is, maar het gevaar van het teveel vastleggen van regels is dat dit verlammend gaat werken. Het werkt het blijven hangen in vaste patronen juist in de hand.
Vaak durven we ergernissen die spelen op de winkelvloer niet aan te kaarten. Omdat we bang zijn dat we niet geloofd, lastig of zelfs dom gevonden worden. De projectie die jij als mens hebt op de buitenwereld is een spiegel van jouw binnenwereld maar vaak heel anders dan dat jouw omgeving dit ervaart. Verzuimen om je stem te gebruiken maakt dat de frustratie zich in jou ophoopt.
Onbenut potentieel. Wees eens heel eerlijk, kijk jij wel eens zo naar je bedrijf, afdeling of jezelf? Naar de mens om je heen? En zie je het potentieel van wat je laat liggen? De schade die je onbewust achterlaat bij je medemens? De belofte die je maakt maar niet naleeft? Het telefoontje dat je niet pleegt naar juist die ene persoon waarvan je weet dat die de kennis heeft om jou verder te helpen.
Door kwetsbaar te durven zijn, hulp te vragen en met je medewerkers het gesprek aan te gaan geef je jezelf en het proces de ruimte om weer terug te keren naar zijn natuurlijke staat van zijn. En niet alleen jouw levensrivier kan daardoor weer stromen zonder obstakels verder, ook die van je medewerker, collega, vriend of werkgever vloeit verder zonder belemmerende keien op de weg.
Je eigen weerstand herkennen maakt dat je bewust anders kan gaan kiezen. Niet meer het voort borduren op bestaande ervaringen. Maar het gaan staan in je eigen kwetsbare zachte kracht. Accepteren dat het soms anders gaat, hier vragen over stellen en leren van de kennis van je medemens. Dan ga je ervaren dat je het niet alleen hoeft te doen, voelt iedereen in jouw organisatie zich aangesloten. En dan ga je gebruik maken van het ware potentieel van je medewerkers.
En ontploffingen van opgebouwde frustratie blijken dan tot het verleden te horen. Hoe fijn is dat, dus durf jij het aan om je eigen persoonlijke leiderschap te omarmen? Volgens mij ben jij het waard om vanuit je volledige potentieel te leven. Een ding weet ik zeker, je wordt er een blijer, gelukkiger en tevredener mens en leider van.
Monique Ravenstijn
Heel goed verhaal!