Ik heb er nogal wat gegeven. Van ringsteken, tot mennen en van marathontraining tot het leren kennen van het paard. Net wat de doelgroep wenst. Ik durf te zeggen dat het mij nogal makkelijk afging allemaal. Het publiek was altijd leergierig en met een mooi verhaal erbij hadden we altijd een mooie middag. In veel, heel veel, zo niet alle gevallen schonk ik bij de koffie een plaatselijk likeurtje. ‘Opmeers Echte’ genaamd. Net als alle andere juttertjes, bittertjes of streekdrankjes was dit een sterk, maar zoet likeurtje. Een allemansvriendje hoor. Het kruikje smoelde, het drankje proefde super.
Veel gezelschappen roemen mij nog steeds om de schitterende paardentramtochten. Door polder en het dorp, langs koeien en schapen, prachtig vonden ze het. Maar eigenlijk vonden ze het lekker, want vaak waren de twee kruiken in de tram warm van het vlotte door geven. Geloof me, ooit was er eens een tante die bij het derde kelkje verbaasd vroeg of er toch geen alcohol in zat. Het smaakt als een bonbonnetje. Jaja. Een tussenstop bij de slijterij zorgde altijd voor een mooi souvenirtje mee naar huis.
Aan mij waren workshops nooit zo besteed. En ik heb er wat langs zien komen hoor. Het werkt niet, ik ben nu eenmaal, of te praktisch, of te grenzeloos. En toch. Een bak en braadmiddaggie? Op de flyer leek me dat eerst wel wat, vlees braden en gezellig samen nuttigen. Ik ben allesbehalve een vegetariër, sterker nog, ik zal nog geen blaadje sla van een konijn pikken. Met BBQ’s neem ik alleen een stukje brood zolang ik op het vlees wacht. Dus dat zag ik zitten. Allemaal een stoer leren schort voor, ieder zijn eigen braadpan en homp vlees. Dan heb ik al honger, maar dan komt er een verhandeling over de kleur van het zout, de winplaats van de peper en de leeftijd van het rund. Boeit me niet, bakken en eten. Biertje erbij. Wat kan je gebeuren? Nou niets, totdat die vent begon over flamberen met cognac. Je verbrandt de alcohol in de pan, flikker op. Alcohol verbrand ik wel in mijn maag. Ik heb die workshop ervaren dat het ontzettend lastig kookt met in 1 hand een braadpan, en in de andere een biertje en een fles cognac. Medium gebakken duurde mij al te lang.
Je begrijpt meteen al hoe die workshop Whisky proeven verliep. Met een directeursclubje in een duur hotel, een ware whiskyfanaat achter de bar en een tiental flessen uitgestald. Zo’n kerel maakt de bodem nat en dan moet je ruiken. Ruiken! Wat ruik je? Roep maar wat er in je op komt. Moet jij eens opletten wat een stel idioten ik als vriend heb. Ik ruik eikenhout, precies de tafel van mijn schoonmoeder. Kijk dan ben je mij kwijt. Deze naar Amsterdam vroeg in de mist, vochtig en toch rokerig! Ja, zo’n auto heb ik ook gehad. Deze ruikt naar een vers bos hout. Tuurlijk, en je keek niet naar die serveerster he? Uiteraard deed ik mee. Zoals altijd met dubbele bodem, dus dikke hint. Ik ruik toch echt bitterballen. Die kwamen er niet, wel maakte hij de bodems iets natter en mochten we zippen. Wel proeven niet eten werkt niet bij mij. De andere ochtend stond mijn stappenteller op ruim 5000. Twee dagen lang begreep ik dat niet, totdat mijn vriend mij appte dat ik een kwartier in de draaideur had gelopen.
Boetseren, daar ken niets mis mee toch? We zouden dat een uurtje doen en dan gaan eten met zijn allen. Nadat we allemaal een grote kledder klei hadden gehad was de opdracht een herkenbaar gebouw te maken. Vijf minuten had ik daar voor nodig. Klaarrr! Toen na een uur de hele groep van werkstuk naar werkstuk trok en de Eiffeltoren, Big ben, Euromast en Trumptower waren bewonderd en beoordeeld op originaliteit, uitvoering en gelijkenis, stond het gezelschap bij mijn werkstuk stil. En het was ook stil. Het duurde best lang voor dat de pottenbakster, getooid met schort en kleistrepen op haar gezicht begon te spreken. Zij koos haar woorden heel zorgvuldig. ‘Heel herkenbaar’, sprak ze. Iedereen zag ook onmiddellijk wat het was. Kijk, zo scoor ik punten. Maar het was niet helemaal wat zij bedoelde. Haar review begrijp ik vandaag de dag nog niet helemaal, of helemaal niet, het was tenslotte een pracht van een hunebed.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau. Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken. https://neduboek.nl/?s=monte+visser&post_type=product
Beste wensen voor 2023
Graag wens ik alle lezers en lezeressen een heel fijn 2023 toe. Wees een goede opa, oma, mamma, pappa of gewoonweg een goed familielid of vriend. Schenk elkaar een lach, warmte en liefde. De ellende in de wereld kun je een heel klein beetje verminderen door zelf sterk en goed te zijn zodat je anderen tot steun bent. Vergeet je zelf, denk om een ander.
Monte Visser
