Die huifkar stond al langer op internet dan ik mij kon herinneren, maar nu belde er toch iemand voor. Het is eerste kerstdag, ik was alleen, had net mijn paarden verzorgd en zou achter de familie aan richting borrel en diner. Stond ik in mijn knappe pak. ‘Allez, hedde gij dat huifkarreke nog te koop staan’, klonk het in mijn ogen Belgisch door de telefoon. ‘Jawel dat klopt.’ ‘Kunde wij die zien?’ Daar ga ik weer he, belt er iemand uit België vraagt ie dat. Liever zou ik dan zeggen dat er tussen België en mijn dorp vast een gebouw in de weg zou staan, gaat niet lukken dan he. In plaats daarvan zeg ik dat het mogelijk is. Wanneer? ‘Nu, wij komen eraan.’ Ja maar, hoelang duurt dat? Ik wil eigenlijk zo weg. ‘Awel, met een half uurke zijn we bij u.’ Nou vooruit, ik wacht wel even.
Komt er binnen een half uurtje een VW Golf het pad oprijden. Rood, met roestbruine plekken, deukje voor de afwisseling en goed gevuld. Dat constateerde ik tenminste toen er vier werkelijk zware jongens uitrolden. Het konden duplicaten zijn van elkaar. Allen hadden zij een XXXXL T-shirt aan maar wisten dat volledig, inclusief elastische oprek te vullen. Alle vier hadden ze de blote huid die nog zichtbaar was gevuld met permanente kauwgomplaatjes. De tekeningen begonnen op hun hand, soms pink, en eindigde in hun nek achter hun oor. Echt waar, de plaatjes waren verschillend, de lay out niet. De T-shirts verschilden wel van kleur, maar de olievlekken waren identiek. Hoogstwaarschijnlijk hadden ze olie over, want alle vier hun spijkerbroeken waren ook gelardeerd met diezelfde vlekken. Ik dacht aan regel 1 van mijn zoon. Pa, motor en autohandel moet je nooit alleen doen. Vaak handelde hij ook een deal af op mijn erf met mij in de buurt. Nooit iets raars meegemaakt, maar er kwamen wel vaak van dit soort jongens. Heel eenzaam dacht ik nog even bij mijzelf dat ik aan paardenmensen dacht bij die huifkar.
In ieder geval zeiden ze allemaal hartelijk gedag, en zag de eerste meteen de huifkar staan. ‘Amai, das een skoon karreke, wat moe da kosten?’ Natuurlijk was mijn bedrag te hoog en begon het gejengel. Ik wilde eigenlijk gewoon weg en vertelde dat zijn bod te laag was. ‘Kom maar terug als je hem meeneemt.’ ‘Oh, maar ij gaat nu gelijk mee op transport.’ Ik was echt verbaasd, liep snel naar de weg in de veronderstelling dat daar een vrachtwagen stond of zo. ‘Hoe dan?’ Moet ik gestotterd hebben. ‘Awel, ij gaat achter diene auto. Hedde gij een lastpost?’
Nou, wel twee, ik dacht aan mijn zoons. Maar hij bedoelde een lasapparaat. Had ie al zien staan, want zulke mannen zien alles vrij vlot. ‘Da makke wij diene karreke aan onze auto, he’. En toen ging het allemaal heel erg snel. Eén slijpte er met mijn slijptol het lamoen af, een ander haalde uit de Golf een lichtbalk van hout met een paar lampjes die met plakband aan elkaar hingen. Uit die Golf kwam ook een trekbalk die ze aan die huifkar vast lasten, twee keer heen en weer duwen met die huifkar en hij hing aan die Golf. Welbeschouwd hebben we het over een platte boerenwagen uit de jaren 60, met opgebouwd frame waar een zeil over was getrokken met wat bankjes erin. Ik zeg goed voor 15 km per uur. Maar ik vroeg niets meer, want zelf stonden ze een zwaar shaggie te draaien, tevreden kijken daar de knipperende lampjes achterop.
Duikt er één die Golf in, komt terug met een landkaart en vraagt hoe ze het beste op de A7 kunnen komen. Tuurlijk, en dan in één keer door naar België zeker. ‘Nee, nee, nee,’ riepen er een paar tegelijk. ‘We zijn geen Belgen.’ Wijst die ene een plaats aan in het zuiden van Noord-Brabant. Meer dan 200 km rijden!!! ‘Pad af rechts’, zeg ik. Dan na twee kilometer bij de rotonde de eerste afslag rechts. De lasser douwt mij een bedrag in mijn handen dat niet was genoemd, maar genoeg. De chauffeur geeft me een jetser op mijn schouder en roept dat ik éne skone vent ben of zo, en stapt in. De rest volgt en ze rijden weg. Die huif klapperen, jongen, ongelooflijk. Met die combinatie had ik de rotonde niet gehaald. Het was of Politie of de sloot in.
Begrijp je dat ik de hele kerst elk journaal heb gezien? Bloednieuwsgierig was ik en zwaar ongerust. Echt die konden toch nooit ver gekomen zijn? Toen ik op derde kerstdag zelfs de nieuwssites van Noord-Brabant begon te bekijken, maar niets vond, had ik rust. Amai, da is zeker en vast goe gaan.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
