Het is niet meer dan logisch dan dat we regelmatig rijden met paard en wagen een rondje door het dorp rijden. Ons 5jarige buurmeisje stond regelmatig met argusogen te kijken hoe wij vertrokken naar voor haar eindeloze oorden. Dag buurman, riep ze steevast spontaan en hartelijk, ons nakijkend tot we om de hoek verdwenen. Haar hoofdje liet zij met haar kinnetje op het hekje hangen.
Langzamerhand werd ze oud genoeg om eens een kijkje op het pad te komen nemen. Vol bewondering sprak ze over die lieve paardjes en leuke pony’s. Zonder schroom of angst streelde zij ze. Toen ik weer een keer met de aanspanning een rondje wilde maken gingen er wat ponymeiden mee uit het dorp van rond de 13 jaar. Honderduit vragend keek ons buurmeisje geïnteresseerd naar al die riemen en banden, maar streelde vooral de paarden. Het groepje vond haar geweldig en legde ook van alles aan haar uit. Een mooi moment om haar mee te nemen voor een ritje. Vader en moeder vonden het goed en daar zat ze te zwaaien tussen haar nieuwe, grote vriendinnen als de koningin. Ze had het mooiste plaatsje en ze bleef maar kakelen. Dat duurde ongeveer 2 kilometer, toen werd ze iets rustiger en leek alleen nog maar geconcentreerd om zich heen te kijken. Dat we dat mis hadden bleek 3 minuten later, ze sliep als een roos. Behaaglijk alle ruimte nemend om gerieflijk te liggen schoven de andere dames iets op. Zelfs een extra jas werd over haar heen gedrapeerd tegen de kou.
Wij lagen natuurlijk krom van het lachen. Al die tijd was dit haar grote wens en had ze hiernaar uitgekeken en nu sliep ze binnen tien minuten. Wij maakten de rit van zo’n anderhalf uur gewoon af. Tuurlijk was er even de discussie of we haar wakker zouden maken, maar we lieten haar maar liggen. Kon haar vader haar straks zo uit de koets tillen.
Maar nee hoor, ze werd op 500 meter van huis wakker, ging overeind zitten en meteen ook zwaaien en roepen naar haar vader en moeder. Weer op het pad sprong ze van de wagen en rende opgetogen naar ze toe. ‘Dat was echt heel erg mooi. De paardjes liepen echt braaf en ik heb heel veel gezien. Schaapjes, koeien, eenden en andere paardjes.’
Snap je dat wij later met de ponymeiden thee dronken we nog steeds onderuitgingen van het lachen. Ze had alles gezien, koeien en eenden. Volgens ons kwam ze niet verder dan schaapjes tellen.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau voor de feestdagen.
Ik ben eveneens auteur van de zeer spannende paardenjeugdboekjesreeks ‘De Bosridders’ en het handige en informatieve handboek om je eigen paard te trainen: ‘Van Veulen tot Menpaard’. Op dezelfde sites te bestellen.
Met BLOIDe groet
Monte Visser
