Het blijft een van de meeste werkzaamheden in ziekenhuizen en huisartspraktijken. Blessures behandelen na vallen tijdens klussen en/of sport. Daarom vraag ik deze week:
En wanneer ben jij voor het laatst gevallen?
Ook ik ben wel eens van het paard gevallen, nooit over het paard getild trouwens. Daar hadden mijn vader en moeder niet het geld of het karakter voor. Daarnaast ging er heel veel energie in mijn jongere zusje zitten, voor velen vast herkenbaar. Maar goed, van het paard gevallen…
We waren met de familie heel gezellig naar de Middellandse Zee en op een gegeven moment komen we in een bar met een elektrische stier terecht. Dat was ontzettend lachen, want geweldig mooi gebouwde jongens deden hun uiterste best om zo lang mogelijk te blijven zitten om nog mooier gebouwde meisjes te imponeren. De man aan de knoppen had er zin in en de één na de ander vloog door de lucht. De beloning was wel weer lollig, want ze werden opgevangen door die gierende meiden en die hadden een houding van: kusje erop? Ik kan hier echt niet zeggen op welke plek, maar iedereen vond het fijn. Nou voelde ik natuurlijk al aankomen dat ik, als paardenliefhebber, uitgedaagd zou worden door mijn eigen familie. En omdat regeren vooruitzien is had ik de knoppenman al een stapeltje Pesos in zijn handen geduwd. ‘Amigo, geen grande tango voor die Monte, comprendo!’ ‘Si, si senor.’ Dus wat kan je gebeuren?
Ik erop en hij hield woord, het ging niet al te gek. Dat viel de jeugd ook al op dus langzamerhand begonnen die al tegen elkaar te vertellen dat het voor die ouwe vent lekker kalm ging. Daarnaast zat ik me toch een partij te knijpen met mijn benen om er niet af te sodemieteren. Gek genoeg zat ik dus wat langer maar hoorde het publiek en begreep dat ik op deze manier ook geen indruk zou maken. ‘Turbo por favorrrrrrrrrrr’, en daar ging ik. Twee keer links, keertje rechts en zo snel voorover dat ik bijna te kort had aan de mat. Ik plofte wijdbeens voor de jeugd. Helaas werd het applaus niet meer dan lachen. Ik bleef nog even liggen, maar voor mij geen hete zoenen van al die mooie chickies.
Ik had werkelijk geen idee hoe lang ik echt op die stier zat, maar de andere dag waren mijn benen van de binnenzijde bont en blauw en kon ik niet lopen van de stijfheid. ‘Heerlijke dagen’ gehad verder, haha.
De tweede keer dat ik echt stijf en blauw was gebeurde op het strand. Ook weer onder het motto: wie wil er mij nu wat vertellen? Groepje stalmeiden, Visser ook te paard, dus wat extra spullen bij elkaar zoeken. Zadel, hoofstel, beugelriemen, ja hoor compleet. Stuk bos, stuk duin en dan het strand op. Snel, sneller, snelst. Het geeft werkelijk een geweldig gevoel. Met een bloedgang over het strand, onverantwoord door wat van die grote plassen en lachen maar. Gas erop. Dan raak ik wat achterop dus ga ik staan en tik het paard nogmaals aan. Gek genoeg zag ik toen het strand wegkantelen. Even dacht ik nog dat de zee leeg zou lopen maar toen het zand heel dichtbij kwam begreep ik dat ik aan het vallen was. Ja echt waar, ze zeggen wel eens dat het net een film lijkt, dit soort trauma’s, maar dat is echt zo. Het lijkt een soort slow motion. Toch was de klap op het strand kei en keihard. Ik kom op mijn rug terecht, beuk mijn achterhoofd in het zand en begreep toen dat ik eindelijk stillag. Met mijn ogen dicht lag ik te denken dat ik dood was.
‘Wat een stunt meneer, mooi hoor?’ Toen ik mijn ogen opendeed stonden een soort van meneer en mevrouw de Bok over mij heen gebogen. Dat waren beslist geen engelen, ik leefde nog. ‘Doet u dat vaker?’ Antwoord geven lukte niet, ik moest echt eerst lucht in mijn longen zien te krijgen. Onbewust, of bewust, controleerde ik één voor één of mijn benen en armen nog werkten. Dat was erin gehamerd bij al die EHBO en BHV cursussen. Gek dat ik dat bij mezelf deed. Ik bedacht mijn naam en geboortedatum, vond dat ik die wist en probeerde voorzichtig ademhalend overeind te komen. De Bokkies waren geheel niet van plan mij enige ruimte te geven en zodoende drukte ik mijzelf met mijn handen op haar schoenen omhoog, mijn hoofd langs haar paraplu en tenslotte onder haar regenjas. Eenmaal daaronder vandaan stond ik weer rechtop. ‘Je paard, je paard’, werd er door mijn stalgenoten geroepen. Wat nou paard, dat dier was blij verlost te zijn van Visser en stond drie meter verder doodrustig te wachten op het verdere programma. Langzaam begon mijn lijf meer te bewegen en ik strompelde naar het paard toe, de Bokkies als jonge hondjes op een onzichtbaar sleeptouw nemend. Ik pak het paard en begin te lopen, weg van deze enge plek. ‘Dit is van jou,’ zegt iemand naast me en geeft een stijgbeugel. De beugelriem is stuk. Dat was het, zie je wel dat ik kan rijden. De Bokkies hadden inmiddels gezelschap van meer publiek waarvan er enkele waren die begrepen dat dit geen stunt was. ‘Gaat het? Moeten we een ambulance bellen? Eigenlijk moet je gestabiliseerd blijven liggen.’ Veel te veel vragen voor mijn au-au-lichaam waar van mijn hoofd het wint met bonken. Om van die strandgangers af te komen stap ik op mijn paard en rijd richting vrachtauto. Niemand vroeg of we nog een stukje moesten galopperen.
Wekenlang ben ik stijf geweest en heb werkelijk een zwarte rug en kont gehad. Echt, normaal zit ik graag te bouten, soms met iets te lezen. Nu was die wc-bril een straf en liggend poepen maakt zo’n bende. De rand van mijn cap, kon je als deuk nog heel lang in mijn hersenpan voelen zitten.
Volgende week de derde val.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
