Het gebeurt niet vaak meer tegenwoordig, maar die ochtend werden we verrast met een schitterende sneeuwlaag over Nederland. Het is December 2010 en het altijd in mij aanwezige kind sprong als een dronken Apres-skiër op tafel en zong: rij maar mee met de arreslee door de sneeuw, wij nemen Bona mee. Ik realiseer me nu ik het opschrijf dat het zeker een getuigenis is van een kromgegroeide jeugd of zo. Wie denkt er nu aan zo’n commercial? Waarom zing ik niet gewoon “White Cristmas”. Kan ik niets aan doen, maar beeldflarden van die vrolijke in bontjassen gehulde mensen in de slee met dat paard en die belletjes, en dat ze dan stoppen en gaan picknicken en die boter die smeert gewoonweg geweldig, prachtig toch. Ik word er kinderlijk vrolijk van. En stiekem is dat een geluksgevoel met een heel hoog cijfer.
In ieder geval krijg je het als paardenman dan gewoonweg loeidruk. Bellensjaal, tuig, schoft met klokkenspel, witte leidsels en arreslee bij elkaar zoeken. Ik kon niet wachten en ik heb dan ook in mijn pyjama een paard van andere ijzers voorzien om hem op scherp te zetten. Dat betekent dat er hoefijzers onder het paard komen met schroefgaten. In die gaten schroeven wij spikes, in de paarden wereld noemen wij dat kalkoenen of stiften. Het paard glijdt dan niet uit op gladde ondergronden als sneeuw of ijs. En het mooiste was, er lag overal sneeuw. De opruimers, provincie en gemeente konden er niet tegen werken, dus hup het pad af en glijden met die handel. Prachtig.
De volgende dagen was het nog niet van de weg geruimd en lag er een vast aangereden, schitterende sneeuwplak op de weg. Man, wij zwierven drie dorpen verder. Als je als kind sneeuw hebt meegemaakt en je hebt met je slee wel eens ergens door de duinen of een bos gegleden, of gelopen, kun je je iets van dat gevoel voorstellen. Er is ook niets anders op de hele wereld dat knerpt. Sneeuw knerpt. Een prachtig geluid. Vers gevallen sneeuw waar je door heen loopt geeft een verslavend knerpend geluid. Als volwassene ben je je nog meer bewust van die stilte, van de vriendelijkheid, van de schoonheid, kortom van het opperste geluk van een witte wereld. Ik zal niet overdrijven, want goede seks staat ook heel hoog op mijn lijst, maar dat kan alle dagen. En in Volendam hebben ze elk weekend een witte wereld, maar dat is héél anders. Wij gleden tingelend, knerpend en vooral vrolijk door de buurt.
Dan bedenken wij ons dat we in de duinen willen glijden. Bij Hargen is een immens parkeerterrein waar we altijd al inspannen voor een rondje bos-duin-strand. Nu was dat ons startpunt voor een tochtje naar Schoorl of misschien wel Egmond over het fietspad. Tuurlijk weet ik dat je niet met een aanspanning over het fietspad mag, maar wie fietst daar nu als er 30 centimeter sneeuw ligt? Inderdaad niemand. Dus wij glijden daar door de duinen, heuvel op en af. Schitterende ervaring. Die immense wijdheid, doodstil en dan die belletjes en het ademen van een bloid dravend paard. Want geloof me, het is echt waar, ook paarden worden vrolijk van deze omstandigheden. Nooit zien we iemand op onze tochten, een enkele keer een groepje manegepaarden in een hele langzame stap, maar verder nooit iemand. Nu wel, grommend kwam er een donkergroene jeep achterop. Het logo van staatsbosbeheer erop en vier, ja echt, vier man erin.
De bijrijder hing uit zijn raampje en riep dat we even moesten stoppen. Paard stil, jeep stil, vier man eromheen. Ja, u rijdt op het fietspad, dat mag niet. Ik zie geen fietspad en ik glij. Wij zagen u drie borden passeren waarop duidelijk staat dat dit een fietspad is, dus u had het kunnen weten. Visser en gezag he? En vooral van die vrijwillige oetlullen, ik kan er echt niet tegen. Sowieso al, alle mensen zijn gelijk. En dan gaat de ene mens de andere de les lezen, soms zelfs beslissen om hem te straffen. Hier heeft u een boete. In ieder geval stonden er vier groen geuniformeerde boswachters tegen over mij op een rij. En dan hoor ik met sterk verhoogde bloeddruk, die zorgt voor kloppende oren en trillende handen, er één vragen of hij een foto mag maken met zijn collega’s naast het paard. Klik, gaat de schakelaar om. Onmiddellijk wordt de entertain-koetsier in mij wakker. Kom op, die foto maak ik wel, allemaal ernaast. Één in de slee, foto. Foto voor en achter, allemaal even een selfie met het paard. Hoppa. De stemming werd uitbundig. Het mag niet, wordt er gezegd, maar wat is het een schitterend paard. En wat een mooi tuig, zo met die belletjes. Toen was het mijn beurt. ‘Allemaal nog even keurig bij elkaar voor het paard, twee links en twee rechts, houd het paarde maar vast ja. Dan maak ik een foto voor mijn website’, en ik houd mijn mobieltje omhoog. Nou toen kregen de mannen het warm. Twee draaiden zich snel om, één gleed uit en lag in de sneeuw terwijl ze bijna tegelijk riepen dat het niet kon. ‘Nee, nee, bedankt voor de foto’s, maar het mag eigenlijk niet en we moeten geen foto’s op internet gaan zetten.’ Die uniformen zijn heel erg soepel en geven een hele grote bewegingsvrijheid klaarblijkelijk, want ze schoven vlot in de jeep, riepen ‘goedendag’ en slippend vertrokken ze het bos in. Er was volgens mij niet eens een pad. Ik heb alleen een foto van de bandensporen en een mooi verhaal. Boswachters??????
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau. Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken. https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
