Zenuwen doen gekke dingen met mensen. Verschijnselen als trillen, slappe knieën en dingen verkeerd doen of laten vallen zijn velen van ons niet onbekend. Maar in de zenuwen worden sommige mensen ook vreselijk chagrijnig, boos en dan ligt onredelijkheid op de loer. Aan mijn keukentafel vond ik het bruidspaar best wel aardig, geen uitschieters in gezelligheid, maar wel goedgemutst. Beiden trouwden ze voor de tweede keer en zij nam drie kinderen mee uit haar eerste huwelijk. Allemaal mee op de koets uiteraard. Koets bekeken, programma besproken, prijs bepaald, deal gemaakt.
Het had een paar dagen geregend. Nu was het prachtig weer. Koets blonk, paarden glommen tegen je op en hadden er zin in. Zelfs de bloemen op mijn koets roken lekker en stonden gezamenlijk fris en fruitig de ochtendzon in te kijken. Nadat ik even verderop had ingespannen was ik nu voor het huis gearriveerd. Meestal kun je dat nooit missen, want er zijn altijd mensen die denken dat er die dag veel meer koetsen door de straat rijden. Beginnen te zwaaien en te wijzen. ‘U komt zeker voor het bruidspaar, dat is hier.’ Zo vreselijk overbodig, zo een grote onzin vind ik dat, maar ik speel het altijd mee. Soms vraag ik nog ff of dit het goede nummer is. Misschien moet ik wel bij de buren zijn? Meestal staan daar alleen een paar zielige rolemmers met hun klep half open voor de deur, maar goed, je maakt er wat van. Dus hier moet ik zijn, hier bij deze ballonnenboog? Hier wonen ….. en ……? Een enkeling heeft de afgelopen jaren nog wel eens gezegd dat het toch maar goed was dat ze mij aanhielden. ‘Anders had u toch voor het verkeerde huis gestaan.’ ‘Tuurlijk.’ Enfin, ik stond er, er stond wat familie buiten, fotograaf op scherp, wat kan je gebeuren?
En dan komt de gom naar buiten. Beetje verkeerd gezicht, hij lacht wel maar als een boer met kiespijn in zijn kunstgebit. Fotograaf legt uit aan gom van het aanbellen, deur openen enzovoort. Dat aanbellen deed hij met een gezicht als een veertienjarige koorknaap die wist dat hij gecastreerd zou worden om de rest van zijn leven een mooie hoge stem te houden. Dat ging niet naar de zin van de fotograaf. Opnieuw, en het gezicht staat nu op 10 jaar bak met aftrek van voorarrest. Als ik vraag of we aan het oefenen zijn met de verkeerde gom krijg ik de lachers, inclusief mister stijfkijken op mijn hand.
Ring. Ring. Ring. De bruid opent de deur en vraagt meteen of één keer bellen niet genoeg is. Kijk! De toon is gezet. Maar ze weet natuurlijk ook dat de plaatjes in het boek een leven lang mee gaan en lacht. Bij de zoen kruipt haar jongste onder haar jurk door en kijkt omhoog. Fotograaf klikt zijn vingers een muisarm. Iedereen lachen. Bruid jaagt hem naar binnen en gilt dat ze moeten wachten tot zij ze roept, en roept er meteen achteraan dat ze naar buiten moeten komen. Ja, die zenuwen hè.
De fotolocaties waren duidelijk besproken. De eerste twee bleken al geschrapt dus we gingen meteen naar het park. De fotograaf had me al tien keer aangekeken, maar soms kan ik kijken als een droge cactus, ‘t is goed met je. Bij het park iedereen eruit, we gaan foto’s maken op het bankje bij de vijver. Na twee stappen vindt de bruid het drassig. ‘Mijn schoenen worden vies.’ Eerlijk gezegd zag ik al lang dat haar sleep het gras glanzend achterliet. Dat zag zij pas toen ze haar linkerschoen bekeek en door haar rechterhak heen zakte het gras in. Gom wist haar handig op te vangen, maar haar gejammer over schoenen, sleep en dat vieze gras stopte niet. Goede raad is niet duur, want ik pak een plaid uit mijn bokkast en stel voor om die te gebruiken om te gaan zitten en te poseren voor de foto’s. ‘Ja, op die vieze, stinkende paardendeken zeker?’ Zoooooo, Visser stil, Visser klaar. Zoek het ff uit. Eerlijk hoor, ik had chocoladerepen bij me, die heb ik vaak mee voor kids. En ik wilde die eigenlijk gewoon aan die kinderen geven, uit medelijden en omdat ze dan absoluut hun keurige witte pakkies zouden besmeuren. Ja, als Visser losgaat? Het mocht niet van mijn groom.
Op het pad. Koets opstellen, bruidspaar ervoor, paarden aaien of zoenen, dan elkaar en rustig naar de fotograaf lopen. Als ik nou die verrekte chocola had uitgedeeld had dit echt niet meer gehoeven. Echt die bruid was pissed off, daar lusten de honden geen brood van. De ene sneer na de ander tegen die kinderen en de arme gom. Persoonlijk geloofde ik ook al nooit meer in het ja-woord die middag. En ik verlies niet snel het vertrouwen hoor. Ik heb echt geen idee op wat voor manier ze elkaar nou aan het zoenen waren, maar die zoenen leken nergens op en dat vond mijn paard ook. Bij de zoveelste onhandige beweging kwam weer die bos bloemen langs, lees bruidsboeket en hij hapt dat bossie zo uit haar hand. Het zwaaide in zijn mond als een slinger van een klok. Na twee keer schudden met zijn hoofd liet hij het los. Waarschijnlijk waren die bloemen net zo zuur als de bruid. Nog een zoen en dan naar mij toe lopen. Echt hè, die chocola. Ik had het gewoonweg zelf op die kostuumpies moeten smeren, want nou lopen ze naar voren, paard denkt: hè, hè, ff ruimte voor mijn benen en schraapt in één haal die sleep terug. De bruid schokte als een neergeschoten cowboy in een film een beetje naar achteren en het paard bleef hangen in een heel groot gat in die sleep.
Chocolade maakt gelukkig, maar zenuwen doen rare dingen met mensen. En deze bruid deed nu al die rare dingen tegelijk. En dat allemaal omdat die gom drie keer aan belde.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
