Laatst kwam ik het magazijn van een van onze winkels binnen lopen en daar was het hilariteit ten top. Een groepje medewerkers was druk met elkaar in gesprek. Met rode wangen en twinkelende ogen riepen ze bijna naar mij: ‘Wij gaan Jumbo Monique op de kaart zetten’. Aan de wand hing een aanplakbiljet waarop diverse sportactiviteiten vanuit Jumbo aangeboden werden. En collectief werd besloten: wij melden ons ervoor aan.
Hoe anders was dit een paar jaar terug. Toen werden mijn ideeën nog net niet weggehoond maar wel vaak als lastig ervaren en vooral als niet zo noodzakelijk gezien. Hoezo je sociale verantwoording nemen; hier hebben we toch helemaal geen tijd voor! Hoezo een inclusief medewerkersbestand; een stageplaats en een opleidinkje hier en daar is toch ruimschoots voldoende. Laat staan het composteerapparaat dat ik destijds aanschafte; hoezo de afvalberg verminderen, waarom nou compost en hoe wij met onze derving omgaan delen met de buitenwereld?
En toch zette ik door. Met vallen, opstaan en vooral veel leren. Over mijzelf, over mijn leiderschap, maar ook over het emotionele deel wat verandermanagement met zich meebrengt. In de boekjes staan alle stappen omschreven. Je weet dat je weerstand gaat ervaren, maar waar ik echt niet bij stilgestaan had, waren de emoties die loskwamen bij mijn mensen maar ook bij mijzelf.
En toch zette ik door, elke keer weer een stukje dichter bij het doel waar ik van droomde. Jaren terug had al een propositie geschreven over mijn bedrijf: wie wil ik zijn binnen het grote Jumbo, wat is mijn onderscheidend vermogen en waarom moeten mensen juist vooral naar onze winkels komen? Toen leek dit soms heel ver weg, maar een goede winkel was Zwaagdijk al vanaf het begin. Winkelbeeld altijd een 8, personeelskosten en derving op norm, maar ik droomde van meer. De supermarkt als spil in het lokale ecosysteem, als de nieuwe kerk. De plek waar mensen elkaar nog ontmoeten en waar verbindingen plaatsvinden. Waar je een goeie buurman bent door met lokale mensen samen te werken.
De werkelijkheid die leefde in mijn hart maakte dat ik niet opgaf bij tegenslag. Natuurlijk heb ik op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Kats klaar was ik er dan mee. Maar ja, verandering komt tot stand door pijn of verlangen vertelde een wijze man mij ooit. Zelf denk ik dat in mijn geval de pijn te groot werd waardoor ik toe durfde te geven aan mijn verlangen. En ik echt ging staan voor waar ik in geloofde. Dit resulteerde toen in de kreet ‘Wij gaan Jumbo Monique op de kaart zetten’.
Enfin, even terug naar het magazijn, waar ik lachend toezegde dat het inschrijfgeld geregeld zou worden. Maar dat ze wel iets moesten verzinnen, iets geks, iets ludieks waarbij ons DNA naar voren zou komen. ‘Dit gaan we regelen Mo’, zeiden ze, ‘een hartje op de aanvoerdersband, of een bandera met ons logo’. Ze gingen helemaal los.
Tijdens de reis naar huis realiseerde ik mij opeens: ik kan met pensioen, mijn verhaal gaat verder leven buiten mij om. Al een poosje ervaar ik vanuit de buitenwereld veel interesse naar het anders zijn van ons bedrijf, en dan nu als bekroning deze bevestiging door mijn eigen mensen. Ook het enthousiasme waarmee iedereen elkaar uitnodigt om vooral naar ons Jumbo Monique feest te komen is goud. Het zal je niet verbazen dat ‘goud’ ook het thema van het feest is deze keer. En terwijl ik in mijn auto zat, voelde ik het echt: ik had mijn klus geklaard. Successen in de buitenwereld zijn top, maar ze voelen in je lijf is goud!
Tijd voor nieuwe uitdagingen… 😉 Maar daarover later meer!
