Knagende vragen, het leven zit er vol mee. Op straat, op je werk, in je ontwikkeling, in relaties, in jezelf. Ik vraag me af hoe vaak we ze ook daadwerkelijk stellen. De vragen die er toe doen dan; een bak koffie bestellen en je moeder vragen een pak melk bij de suup mee te nemen, zal wel gaan.
Het lijkt soms makkelijker vragen niet te stellen, bang voor het antwoord. Bang om te falen, het moet toch in één keer perfect? Bang om te vallen, wat ga je vinden dan daar in de diepte? Bang ook om te vliegen, want hee, ook daar is onbekend terrein.
Zo kun je lang in je eentje zitten ploeteren, met al die vragen in je schoot. Zo blijf je te lang in die ene baan of relatie hangen, ga je voorbij aan je eigen behoeftes, worstel je je maar moeizaam voorwaarts en kan het voelen alsof je niet vooruit komt.
Vragen dus, ze stellen vooral. Een ander leest niet op je voorhoofd wat jij nodig hebt en het loont ook zeer de moeite eens een Q&A met jezelf aan te gaan.
Hulp vragen is ook zo’n ding. Hoewel ik progressie maak, ben ik daar niet best in. Flink zijn en het zelf oplossen is een overtuiging die ik maar niet uit mijn systeem gekieperd krijg. Ik wil nog zo veel en heel eerlijk, ik kan het niet alleen. Wie wel?
Maar ook hier geldt: al doende leert men. Dus ik vraag. Steeds een beetje duidelijker. Het antwoord bevalt me niet altijd, maar ik kan er mee verder. En het stopt het knagen, daar ergens in het vragende, soms vege lijf. Wel fijn, mijn ingewanden moeten nog wat langer mee 😃
Mieke De Beer – Koomen
Dichter van Medemblik
