Mijmerend blader ik door het fotoalbum van m’n oudste zoon. Ik zie een klassenfoto uit 2003. Stralende koppies op een zonnig schoolplein. Op die foto staan, naast Hester, Renske en Jeroen ook Brahim, Hazrat en Gunnarah. Deze drie kinderen woonden in stacaravans. Op loopafstand van de school. Waar ze vriendjes en vriendinnetjes maakten. Ze werden uitgenodigd voor speelafspraken en verjaardagspartijtjes.

En binnen de kortste keren spraken ze Nederlands. Ze kwamen uit Afghanistan. Gevlucht voor oorlog en geweld. Alles hadden ze moeten achterlaten, op zoek naar bescherming en veiligheid. Ook anno 2023 is er nog immer een grote stroom vluchtelingen onderweg.

De crisisnoodopvang komt in november voor 6 maanden naar Wervershoof. Daar krijgen ze voorlopig een veilige plek. Wij zijn blij dat we ons steentje bijdragen om ervoor te zorgen dat deze mensen een dak boven hun hoofd hebben maar dat gesleep met die mensen, dat wil je toch niet? Medemblik gaat nadenken en praten over een permanente asielopvang locatie.

Wij zijn ons ervan bewust dat het piept en kraakt op de woningmarkt en het beroep op voorzieningen als onderwijs en zorg groot is. Zorgvuldigheid is geboden om onderlinge solidariteit op te brengen, ook als het gaat om opvang van vluchtelingen. Wij vinden het belangrijk dat er rekening wordt gehouden met de grootte van een dorp en om vroegtijdig in gesprek te gaan met schoolbesturen en huisartsen.