Het is vandaag Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Daar stuit ik dan bij toeval op. Dat vind ik een beetje rarig, want als vandaag dé dag van bewustwording is omtrent dit onderwerp moet het toch van de daken worden geschreeuwd? Of ik ben ziende doof, dat kan ook natuurlijk.
Begrijp me goed, stil staan bij racisme en discriminatie is essentieel. Net zo essentieel als het aankijken van het aandeel dat wij daar zelf in hebben. Welke rol speel ik zelf en wat doet dat met de ander? Voel ik me wel eens gediscrimineerd en wat doet dat met mij? Maar dat is toch elke dag nodig? Morgen zijn we nog net zo tegen en komt het nog net zo vaak voor.
Ik ordende mijn gedachten hierover in een gedichtje. Dat ik net zo goed morgen had kunnen plaatsen. Of overmorgen. Of volgende week. Om steeds bewust te zijn en vaker stil te staan. Hollen doen we al genoeg.
