Zo’n vierjarig jochie is het mooiste wat er is. Zonder noemenswaardige problemen of grote opdrachten zijn wij elkaars fan geworden. Hij loopt de hele dag achter mij aan en doet me in veel dingen na. In dat imiteren van mijn gedrag heeft hij trouwens een geheel eigen modus gevonden. In zijn eigen voordeel. Als ik eet wil hij ook eten, maar niet voordat hij zijn schep boerenkool heeft omgeruild voor een schep appelmoes. Samen eten is goed, alleen wel lekkere dingen. Een rondje fietsen is ook prima. Hij lekker achterop en dan mij toeroepen dat ik sneller moet. Blijft lachen.
Samen douchen heb ik al een poosje geleden afgeschaft. Zal gerust een beetje oubollig klinken, maar in deze tijd geeft dat al snel een scheef beeld. Ik moet er niet aan denken dat hij op school vertelt dat hij met opa doucht. Of een beschrijving gaat geven van alles wat er op ooghoogte voor hem hangt. Slecht plan. Toiletbezoek samen vind ik ook niets. En toch is het een enkele keer gebeurd.
Zo is er die keer dat ik ferm heb besloten dat we niet meer samen moeten gaan plassen. Geheel in mijn eigen bubbel ben ik bezig de boel te laten stromen. Nou is het toevalligerwijs nog een knappe straal ook. De wc-deur gaat open en hij komt binnen. Met open mond en zonder iets te zeggen kijkt hij vanuit zijn positie schuin omhoog naar mijn kruis. Je ziet de verbazing in zijn ogen. Secondenlang staart hij naar de oorsprong van de straal en heel langzaam volgt hij die naar beneden. Vanaf het moment dat zijn blik afglijdt voel ik enige opluchting. Dat gestaar! Toch moet je een jochie van vier nooit onderschatten. Dat zijn ontdekkers, die willen weten wat er gebeurt. En zo gebeurt het dat hij de straal met zijn ogen volgt de pot in. Om vervolgens een stapje naar voren te doen en zijn hoofd te buigen om te zien waar het blijft. Dan durf je hem toch niet meer naar school te brengen? Ik hoor hem al vertellen in de cirkel: ‘Opa heeft over mijn hoofd geplast.’ Sta je dan op dat schoolplein.
Zo sta ik een keertje te plassen, gaat de deur open en komt hij binnen. Opvallend snel zoals zo’n jochie kan observeren en beslissen. ‘Ik moet ook plassen,’ roept hij enthousiast. Hij legt een handvol snoep op de grond, trekt zijn broek open en op jaloersmakende wijze knalt hij een stevige straal in de pot. Zelf plassend kan ik natuurlijk geen kant uit en ik kan niets anders doen dan de situatie van bovenaf gadeslaan. Terwijl ik nog straal, lees: druppel, zegt hij: ‘Klaar.’ Slingert de laatste druppels uit zijn pikkie, rukt zijn broek weer omhoog en zegt: ‘Gewonnen!’ Met twee handen veegt hij zijn snoep op de vloer bij elkaar, duwt een snoepje in zijn mond en vertrekt.
Daarom dus. Hij zal er gerust heel anders tegen aankijken, leuke woordspeling. Het gaat echter niet meer gebeuren. In zijn ogen toren ik groot en machtig boven hem uit. Hij vindt het geweldig. Of misschien juist heel normaal. Maar ik heb de zaak niet in handen, weer een woordspeling, en ik wil het dus niet meer. Hij ken de pot op.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Maar nu een uit het dagelijkse leven voor alle moeders en kinderen om hun vader te verrassen. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Uitstekende reviews. Gewoon snel bestellen, dan ken jij bij je vader aan komen. Ook leuk voor opa’s, moeders, tante’s, ooms of wie dan ook. Bestel gemakkelijk hier
https://www.boekenbestellen.nl/boek/spes-bona/9789464811124
