Deze liever-dood-wens-ervaring vraagt enige informatie vooraf. Op de eerste plaats ben ik geen voorstander van het sederen van paarden. Sederen is het toedienen van een kalmeringsmiddel aan het paard. Het vlakt de schrikreactie af en zorgt voor minder stress. Allerlei uitzonderingen daargelaten vind ik dat een paard in de praktijk zo nuchter mogelijk moet functioneren. Veel sederingsmiddelen zijn overigens verboden om te gebruiken op wedstrijden en blijven redelijk lang in het bloed te vinden. Op de tweede plaats dacht ik dat een buitenlandse bruiloft voor koetsiers met aanspanning bestond uit het binnenrijden van een feestzaal enzovoort. Toen deze alleraardigste mensen dan ook boekten had ik daar bewust naar gevraagd. Het verhaal leek echter eenvoudig, adresje in Alkmaar, bruidspaar in de koets onder begeleiding van muziek. En daarna rijden. Leuk!! Weet ik veel???
Ik word opgevangen door de ceremoniemeester en een voetpad opgestuurd. Links, piepkleine tuintjes. Rechts een grasveld met een laag, pakweg 40 centimeter hoog, ijzeren hekje. Stalen staanders met een liggende solide stalen pijp. Waarschijnlijk bedoeld om niet door het gras te rijden en zodoende voor de deur te parkeren. Het huis waar ik moest zijn had ook een hekje. Een slap houten hekje van ongeveer 60 centimeter hoog. Ik moest stoppen met de paarden hun neus voor de voordeur. Mooi staan, zonder hulpkoetsier, met de nodige praats en zin erin. Binnenkomen? Nee, dat kan niet, ik kan de paarden niet alleen laten. Dan komen er wat mannen naar buiten met allerlei spullen en een grote zak. Ze stappen over het hek, gooien de zak leeg en beginnen te zwaaien met stokken en te wapperen met zeilen. Een partytent. Zeker voor het feest vanavond.
Maar de paarden reageren erop en worden een beetje onrustig, dus ik denk: kom op met dat bruidspaar. IK WIL WEG. Het groepje is echter nog niet tevreden en halen nog meer spullen, allemaal voor die paardenneuzen langs, en hangen slingers aan de tent. Ook een lange tafel met waaiend tafelkleed wordt plotseling naar buiten gedragen en ik heb mijn handen vol aan de paarden om ze tussen die verdomde hekjes te houden. Dan lijkt de tent naar het zin van de werklieden. Wat potten, schalen en pannen heb ik geen moeite mee. Met die gettoblaster heb ik ook geen moeite, tot dat ze hem aanzetten op tien. Er komt een jankerige muziek uit van pakweg acht grenzen verder en de paarden staan rechtovereind. IK WIL WEG. Dan valt het me ook op dat er nog meer mensen uit het huis komen. Die wapperende gewaden maken mij en de paarden zeker al niet meer uit. Wel dat ze mooi rond de paarden gaan staan te roken en te drinken. Praten deden ze niet met elkaar, want die muziek……. IK WIL WEG.
Dan komt daar een prachtige dame naar buiten. Gelukkig de bruid. Nee hoor, ze hebben nog zes van die uitvoeringen. Beetje wiegend dansen ze rond. Mijn span reageert al niet meer, zoveel vreemde indrukken. Zelf zat ik gespannen om me heen te kijken wat er nog meer ging gebeuren. Logischerwijs ging er iemand iets bakken in de partytent en dus ook rammelen met pannen en deksels. De lucht was opvallend, de rook en geur ook weer een trigger voor de paarden. IK WIL ECHT WEG. Dat begreep ook iemand. Ik werd een paar stappen naar voren gemaand zodat de koets voor de voordeur stond. In die muzikale herrie vroeg ik of het bruidspaar nu kwam, en ik begreep van wel. Toen er dan ook een hoop beweging bij de voordeur was, was ik bloid. En wat denk je, ze deden ook de muziek uit. Zaligmakend. Beetje achteromkijkend zie ik een groepje van ongeveer zes personen in een blauw gewaad naar buiten komen en zich een beetje opstellen. Kom op met dat bruidspaar. IK WIL NU GRAAG ECHT WEG.
Het bruidspaar stelt zich op in de deuropening, dus dat komt goed. Lekker rijden zo. Dan trekken die blauwjurken na een seintje een soort van omgebouwde saxofoons onder die mantels vandaan en beginnen me daar toch een partij te janken en te jammeren met elkaar. Tegen de geesten hoorde ik later. Nou ik zag mijn geest al dwalen, die zweefde weg van de koets naar de vrijheid van de hemel of hel. IK WIL DOOD. Geen mens die begreep dat die paarden zo deden om dat ze dat spannend vonden, geen mens die naar mij keek, geen mens die mijn doodswens vervulde. Euthanaseren lukte mij ook niet, want ik had mijn handen vol aan dat span. Ik beschikte ook al lang niet meer volledig over al mijn zintuigen. Doof van de herrie, kokerblik naar die paarden en ergens schakelde mijn overlevingsdrang de rest van de wereld uit.
IK WIL DOOD. Even nog de helicopterview voor de minder fantasierijke lezer. Links, een hekje, rechts een hekje en een partytent met geuren en kleuren. Rondom mensen die dansten, schreeuwden, praten, joelden en een paar die saxofoons aanrandde. En niemand, echt werkelijk niemand die dacht dat zo’n dansend paard best wel eens gevaarlijk kon zijn. IK WIL ECHT DOOD.
Nadat het bruidspaar was ingestapt en ik op de automatische piloot het centrum in reed moest ik stoppen voor een verkeerslicht. Links naast mij stond een zwaar ronkende vrachtwagen. Rechts een jankend scootertje met twee gasten die elkaar van alles toeschreeuwden. Voor mij stonden twee bikers met leren jasjes, lange baarden en een stuur zo hoog alsof ze de was aan het ophangen waren. Ze waren beiden heel erg bang dat ik ze niet zou opmerken, want om de beurt gaven zij hun zenuwachtige rechterhand de ruimte om te draaien. Het geluid dreunde door in mijn hartstreek. Heerlijke stilte na het feest. Het leek wel het paradijs. HOERA, IK WAS DOOD. Want zo stil en vredig moet het daar toch zijn?
Meer op FB Bloid koetsverhuur, ff liken en wekelijks kijken.
Boekje is te bestellen via montevisser. com
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Bestel snel voor jezelf of als origineel moederdag of vaderdag cadeau.
Deze komt uit Blij met bruidsparen, boswachters en banken.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/blij-met-bruidsparen-boswachters-en-banken/9789464067095
