Drie jaar geleden opende ik Jumbo Monique Heerhugowaard. Op een plek waar een andere super het niet gered had. Op een plek waar weliswaar een parkeerplaats was, maar niet in het zicht van de voorbijganger. Op een plek waar je eerst driemaal aan voorbijreed voordat er op je netvlies gebrand stond dat daar een super zat.
Dromen, durven en doen
Dat zijn credo’s waarmee ik mijn leven leef, altijd langs het randje van mijn comfortzone. Zo kom ik op plaatsen waar ik anders nooit zou komen en ontmoet ik een grote diversiteit aan mensen. Op het randje leven betekent een leven met vele hoogtepunten, maar dit maakt ook de diepte in jezelf zichtbaar. Het altijd jezelf uitdagen om alles uit het leven te halen maakt dat je schaduwkanten niet verstopt kunnen blijven.
Ik geloofde in dit vestigingspunt, ik geloofde dat het mogelijk was om daar een rendabele super te exploiteren. Een winkel met twee ingangen, in een wijk met succesvolle ouderen: een groep mensen die nog behoorlijk winkeltrouw is. Het moest wel anders dan anders zijn als wij het verschil wilden maken.
Op mijn eigen onconventionele manier ging ik aan de slag. En mijn God, wat was dat eerste jaar zwaar. De omzet kwam maar matig op gang en zodoende gierden de derving en de personeelskosten door het dak. Dat dit veel met mij als persoon deed, is natuurlijk niet vreemd. De twijfel sloeg toe. Waarom kon ik deze winkel niet aan de praat krijgen?
Op een bepaald moment waarop ik in de winkel bezig was, kwam er een klant die tegen mij zei: ‘Jullie gaan hier weg, hè!’ Ik antwoordde ontkennend en verbaasd, het bleek de ommekeer. ‘Ja,’ zei hij, ‘zelfs bij de gemeente zeggen ze dit!’ Hij zei dit zo stellig en op een besliste toon waardoor ik heel diep geraakt werd. Even later in de auto op weg naar een afspraak merkte ik dat ik heel boos was: wie denkt hij wel dat hij is? En ik weet zelf ook wel dat het niet zo goed gaat. Maar ook: wat heeft het voor zin om dit tegen mij te zeggen? De emotie die ik lang verborgen had gehouden kwam los en maakte dat er ruimte kwam. Eindelijk stopte ik met zo vreselijk mijn best doen om er een succes van te maken.
De winkel was goed, de medewerkers bereid om te leren en de cijfers ontwikkelden zich heel langzaam door naar waar ik ze wilde hebben. En waarachtig, de omzet begon te stijgen. Dit patroon zette zich gestaag voort en ondertussen is Heerhugowaard doorgegroeid naar een volwassen supermarkt waar mooie resultaten worden geboekt.
En nu, drie jaar verder, hebben wij net weer geïnvesteerd. Enkele stellingen zijn gedraaid, de servicebalie is geïntegreerd met de foodcorner. Het PostNL-punt is vervangen door kluisjes en de zelfscankassa’s zijn vervangen door een zelfscanplein.
Wij kijken vol vertrouwen naar de toekomst, met de wetenschap dat je soms eerst je eigen schaduwen in het licht moet zetten voordat je dromen waarheid worden. Nu ik terugkijk weet ik dat ik veel heb geleerd in de afgelopen jaren en ben ik trots. Trots op de mensen met wie ik deze klus geklaard heb, en trots op mijzelf. En dat voor een geboren en getogen West-Fries is best een dingetje…
