In een vooraankondiging van de verbouwing van onze winkel in Zwaagdijk vertelden wij op Facebook vol trots dat wij voorin onze winkel een sociaal café zouden inrichten. En dat wij hier tweemaal per week onze klanten een gratis kop koffie en een gebakje zouden aanbieden. Hier werd door velen heel goed op gereageerd. Wat ons hogelijk verbaasde, waren kreten als: ‘Moeten ze nu ook al die laatste euro’s afnemen van de horeca? Die heeft het al zo moeilijk.’
Onze winkel in Zwaagdijk heeft nu net zoals Heerhugowaard een Jeelink café, de huiskamer van onze supers. Hier kunnen klanten behalve een kop lokaal gebrande koffie of thee ook een broodje nuttigen. Of een tosti eten waarvan de volkoren variant voor minder euro’s wordt aangeboden, of een soepje verorberen van geredde groenten.
Ons Jeelink café heeft ook een plek waar je je boeken kan brengen die je uitgelezen hebt, om weer een ander exemplaar mee naar huis te nemen. Onze tafels worden onder andere door de bibliotheek gebruikt om laaggeletterdheid op te sporen. Gewoon door simpelweg een flyer te overhandigen. Aan de manier waarop mensen deze aannemen, leiden ze af of mensen wel of niet kunnen lezen. Ook uitleg bij de zelfscan doet het goed in deze. Wist je dat van onze bevolking maar liefst 1 op de 6 laaggeletterd is? Ik wist dat niet en ik schrok daar behoorlijk van. Want wat als je niet of nauwelijks kan lezen of schrijven? Even een afspraak in je agenda zetten lukt niet, een boodschappenlijstje maken is bijna onmogelijk, alles moet je dan gewoon onthouden. Deze mensen schamen zich en hebben zichzelf allemaal trucjes aangeleerd om maar niet door de mand te vallen…
Natuurlijk was het geenszins de intentie om te concurreren met de horeca. Wij willen gewoon dat mensen elkaar ontmoeten op de vloer van onze winkels. Gelukkig gebeurt dit al. Laatst nog kwam een van onze mensen met het verhaal over een dame van 83 die elke dag in de winkel komt en iedereen aanklampt voor een praatje. ‘Deze mevrouw is, denk ik, heel eenzaam’, merkte zij op. Waarop mijn compagnon antwoordde: ‘Is het een idee om haar uit te nodigen om samen met jou een kop koffie met gebakje te gebruiken aankomende maandag?’
Zo gezegd, zo gedaan. Onze medewerker blij dat ze nu eindelijk wat kon doen aan dit vraagstuk en voor deze mevrouw. Ik denk dat ze een vaste bezoeker wordt van ons Bakkie&Gebakkie.
Zo mooi om te zien dat het mogelijk maken van een ontmoetingsmoment, waarop je iets simpels als een kop koffie schenkt, het verschil kan maken in iemands leven. Hele vriendschappen zijn zo al ontstaan op de vloer van de super.
Ook in Heerhugowaard heb ik het zien gebeuren. Een paar tafels vol met gezellig kletsende mensen, een oude dame liep verlangend langs, leunend op haar rollator, maar durfde toch niet aan te schuiven. Ze liep een tweede keer langs, waarna ze de winkel in ging om vervolgens na het afrekenen uiteindelijk de moed te vinden om toch ook aan te schuiven.
Het verschil maken, je verantwoording nemen en durven geven. Dat is waarom wij dit doen. En waarom wij geloven dat de supermarkt de nieuwe kerk is. Iedereen komt er, van jong tot oud, van arm tot rijk. Hier vinden nog ontmoetingen en verbindingen plaats. En zeg nu zelf, zoiets als twee keer in de week een bakkie en gebakkie weggeven, dat is toch gewoon briljant in zijn eenvoud.
Het zou top zijn als meer collega’s dit omarmen, en tja, ook voor je onderscheidend vermogen is dit een leuke…
Monique Ravenstijn publiceerde deze column eerder in Distrifood
Foto aangeleverd
